کد مطلب:149818 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:314
سخن امام حسین در عصر تاسوعا
هنگام عصر تاسوعا بود كه در پی وصول نامه ی ابن زیاد و فرمان قطعی او به قتل امام حسین، در صورت عدم تسلیم، عمرسعد فرمان حمله داد. لشكر، به سوی خیام آل عصمت حمله ور شدند. امام، علیه السلام، جلوی خیمه ی خود شمشیر برگرفته و سر به زانو نهاده، به خواب رفته بودند. حضرت زینب، سلام الله علیها، كه صدای فریاد لشكر را شنیده بود، دوید و جریان را به برادر عرضه داشت.
... حضرت عباس، علیه السلام، نیز خدمت برادر آمده و گفت: لشكر مخالف حمله كردند. امام حسین فرمود: جانم فدای تو! برو و با آنان صحبت كن و بپرس كه چه جریانی است. حضرت عباس با حدود بیست نفر به سوی آنان رفته و پرسش كرد كه این غوغا و حركت برای چیست؟ گفتند: فرمان امیر ابن زیاد آمده كه به شما بگوییم یا امر او را گردن نهید و یا با شما بجنگیم و كار را یكسره كنیم.
حضرت عباس فرمود: پس صبر كنید تا من سخن شما را به برادر عرض كنم. آنان پذیرفتند. حضرت عباس بن علی با سرعت خدمت امام حسین آمد و این خبر را به عرض رسانید. امام حسین، علیه السلام، فرمود:
ارجع الیهم فان استطعت ان تؤخرهم الی الغدوة و تدفعهم عنا العشیة لعنا نصلی لربنا اللیلة و ندعوه و نستغفره فهو یعلم أنی قد احب الصلاة له و تلاوة كتابه و الدعاء و الاستغفار؛ [1] به سوی آنان برگرد و اگر بتوانی امشبی را از آنان مهلت بخواه و اینكه جنگ را به فردا بیندازند تا امشب مقداری برای پروردگارمان نماز بخوانیم و دعا و استغفار كنیم، چه آنكه خدا می داند را دوست می دارم.
عمر سعد خواست تا این درخواست اباعبدالله الحسین را رد كند، ولی با مخالفت بعضی از سپاه خود مواجه شد و از این رو مهلت داد.
اكنون بنگرید امام حسین، علیه السلام، كه عاشق شهادت است و مكررا آمادگی خود را برای آن اعلام فرموده و از آن استقبال می كرده است، در اینجا برادر خود را مأمور می كند كه هر طور شده یك شب را از آن ظالمان از خدا بی خبر، مهلت بگیرد، تا بار دیگر شبی را به عبادت و نماز و نیایش و استغفار بگذراند و آنگاه جمله ای را ذكر فرموده كه امور و اشیای مورد علاقه ی خود را بیان نموده و معرفی كرده است، می فرماید: زیرا خدا می داند كه من بشدت، نماز و تلاوت قرآن و دعا و استغفار را دوست می دارم.
به مقتضای این جمله و این كلام ارزشمند، چهار چیز، مورد علاقه ی جدی و قلبی سیدالشهداء، علیه السلام، بوده است:
1 - نماز؛ این عبادت مقدس، این عالیترین مظاهر بندگی خدای تعالی، محبوب حسین بن علی، علیه السلام، بوده است.
2 - تلاوت كتاب خدا، قرآن كتاب الهی و سخن جاوید پروردگار بزرگ است، و امام حسین سخت به تلاوت قرآن، علاقمند بوده و اوقاتی را ویژه قرائت قرآن و تلاوت كتاب خدا قرار داده بودند.
3 - دعا؛ دعا محبوب امام حسین بوده و سخت عاشق آن لحظاتی بوده اند كه دست نیایش به دربار ذات لایزال الهی برداشته و با خدای خود زمزمه و مناجات كنند، دعا و نیایش و راز دل با خدا گفتن با ذات حسین، علیه السلام، عجین شده بود، او بنده ی منقطع به خدا بود و همواره خدا خدا می كرد.
دعاهایی كه آن بزرگوار در مقام خلوت خود با معبود یگانه و محبوب جانش انشا كرده، عالیترین و زیباترین صورت مناجات و راز دل با خدا و زمزمه ی یك انسان سوخته دل در فراق محبوب بی بدیلش می باشد. دعای عرفه ی آن بزرگوار، دعای شب عاشورا و دعای روز عاشورای وی درس های بزرگی برای انقطاع انسان الی الله تعالی می باشد.
4 - استغفار؛ امام حسین، علیه السلام، علاقه ای به این عبادت بزرگ داشت كه همچون تائبان به دربار الهی بیاید و صمیمانه استغفار كند و بگوید استغفرالله ربی و اتوب الیه.
اینها اموری بود كه حضرت سیدالشهداء، علیه السلام، به آنها دلبسته بود و سخت علاقه داشت و عمری را با این برنامه ها گذرانیده و بسر برده بود، اكنون هم كه آخرین ساعات عمرش می باشد باز دوست می دارد كه شبی را در ادامه ی همان برنامه ی تمام عمر خود، به صبح بیاورد، نماز بخواند، تلاوت قرآن نماید، دعا و نیایش كند و استغفار بنماید.
در دنباله ی جریان تاریخی گذشته آمده است كه: و رجع علیه السلام الی مكانه فقام اللیل كله یصلی و یستغفر و یدعو و یتضرع و قام اصحابه كذلك یصلون و یدعون و یستغفرون؛ [2] امام حسین به جایگاه خود برگشت و تمام شب را نماز می خواند و استغفار می كرد و دعا و تضرع و زاری می نمود، اصحاب
و یاران او نیز بپاخاسته، نماز می خواندند، دعا می كردند و استغفار می نمودند.
اكنون كسانی كه می خواهند امام حسین را خوب بشناسند و با صفات عالیه و فضایل كریمه ی او آشنا شوند، بنگرند كه امام حسین خود را انسانی اهل عبادت و شب زنده داری و اهل تلاوت قرآن و دعا و استغفار معرفی می كند.
امام حسین نمی گوید من بازی را دوست دارم، موسیقی را دوست دارم، لهویات را دوست دارم، شب نشینیهای مختلف را دوست دارم و صدها جریانات دیگری كه مع الاسف در جامعه ی ما هست و قابل انكار نیست.
جوانان مسلمان، پسران و دختران،محصلین، دانش آموزان و دانشجویان عزیز اگر می خواهند در مسیر امام حسین، علیه السلام، گام بردارند باید رو به نماز بیاورند، از قرآن كریم، فاصله نگیرند، اهل عبادت و دعا و نیایش باشند و این برنامه ها را دوست بدارند و بدان پای بند باشند.
و این نه بدان معنا است كه بكلی كار و زندگی و تفریح نداشته باشند، كه كار و اشتغالات انسانی رونق بخش زندگی است و تفریحات سالم هم در حد معقول و خرد پسند هیچگونه منعی ندارد، ولی در هر حال رهروان راه امام حسین باید محبت و علاقه به نماز و دعا و تلاوت قرآن و از این دست برنامه ها داشته باشند و تأثیر مثبت معنویات را در
خوشبختی انسان در زندگی، از نظر دور ندارند.
و از آن عزیزان، متواضعانه، می خواهم به این نكته توجه كنند كه فاصله گرفتن از نماز، فاصله گرفتن از امام حسین، علیه السلام، است، و بی علاقگی به تلاوت قرآن، بی علاقه بودن به امام حسین است. ترك دعا و مناجات و استغفار، دورافتادن از ارزشهای الهی و آرمانهای مقدس امام حسین است.
... حضرت عباس، علیه السلام، نیز خدمت برادر آمده و گفت: لشكر مخالف حمله كردند. امام حسین فرمود: جانم فدای تو! برو و با آنان صحبت كن و بپرس كه چه جریانی است. حضرت عباس با حدود بیست نفر به سوی آنان رفته و پرسش كرد كه این غوغا و حركت برای چیست؟ گفتند: فرمان امیر ابن زیاد آمده كه به شما بگوییم یا امر او را گردن نهید و یا با شما بجنگیم و كار را یكسره كنیم.
حضرت عباس فرمود: پس صبر كنید تا من سخن شما را به برادر عرض كنم. آنان پذیرفتند. حضرت عباس بن علی با سرعت خدمت امام حسین آمد و این خبر را به عرض رسانید. امام حسین، علیه السلام، فرمود:
ارجع الیهم فان استطعت ان تؤخرهم الی الغدوة و تدفعهم عنا العشیة لعنا نصلی لربنا اللیلة و ندعوه و نستغفره فهو یعلم أنی قد احب الصلاة له و تلاوة كتابه و الدعاء و الاستغفار؛ [1] به سوی آنان برگرد و اگر بتوانی امشبی را از آنان مهلت بخواه و اینكه جنگ را به فردا بیندازند تا امشب مقداری برای پروردگارمان نماز بخوانیم و دعا و استغفار كنیم، چه آنكه خدا می داند را دوست می دارم.
عمر سعد خواست تا این درخواست اباعبدالله الحسین را رد كند، ولی با مخالفت بعضی از سپاه خود مواجه شد و از این رو مهلت داد.
اكنون بنگرید امام حسین، علیه السلام، كه عاشق شهادت است و مكررا آمادگی خود را برای آن اعلام فرموده و از آن استقبال می كرده است، در اینجا برادر خود را مأمور می كند كه هر طور شده یك شب را از آن ظالمان از خدا بی خبر، مهلت بگیرد، تا بار دیگر شبی را به عبادت و نماز و نیایش و استغفار بگذراند و آنگاه جمله ای را ذكر فرموده كه امور و اشیای مورد علاقه ی خود را بیان نموده و معرفی كرده است، می فرماید: زیرا خدا می داند كه من بشدت، نماز و تلاوت قرآن و دعا و استغفار را دوست می دارم.
به مقتضای این جمله و این كلام ارزشمند، چهار چیز، مورد علاقه ی جدی و قلبی سیدالشهداء، علیه السلام، بوده است:
1 - نماز؛ این عبادت مقدس، این عالیترین مظاهر بندگی خدای تعالی، محبوب حسین بن علی، علیه السلام، بوده است.
2 - تلاوت كتاب خدا، قرآن كتاب الهی و سخن جاوید پروردگار بزرگ است، و امام حسین سخت به تلاوت قرآن، علاقمند بوده و اوقاتی را ویژه قرائت قرآن و تلاوت كتاب خدا قرار داده بودند.
3 - دعا؛ دعا محبوب امام حسین بوده و سخت عاشق آن لحظاتی بوده اند كه دست نیایش به دربار ذات لایزال الهی برداشته و با خدای خود زمزمه و مناجات كنند، دعا و نیایش و راز دل با خدا گفتن با ذات حسین، علیه السلام، عجین شده بود، او بنده ی منقطع به خدا بود و همواره خدا خدا می كرد.
دعاهایی كه آن بزرگوار در مقام خلوت خود با معبود یگانه و محبوب جانش انشا كرده، عالیترین و زیباترین صورت مناجات و راز دل با خدا و زمزمه ی یك انسان سوخته دل در فراق محبوب بی بدیلش می باشد. دعای عرفه ی آن بزرگوار، دعای شب عاشورا و دعای روز عاشورای وی درس های بزرگی برای انقطاع انسان الی الله تعالی می باشد.
4 - استغفار؛ امام حسین، علیه السلام، علاقه ای به این عبادت بزرگ داشت كه همچون تائبان به دربار الهی بیاید و صمیمانه استغفار كند و بگوید استغفرالله ربی و اتوب الیه.
اینها اموری بود كه حضرت سیدالشهداء، علیه السلام، به آنها دلبسته بود و سخت علاقه داشت و عمری را با این برنامه ها گذرانیده و بسر برده بود، اكنون هم كه آخرین ساعات عمرش می باشد باز دوست می دارد كه شبی را در ادامه ی همان برنامه ی تمام عمر خود، به صبح بیاورد، نماز بخواند، تلاوت قرآن نماید، دعا و نیایش كند و استغفار بنماید.
در دنباله ی جریان تاریخی گذشته آمده است كه: و رجع علیه السلام الی مكانه فقام اللیل كله یصلی و یستغفر و یدعو و یتضرع و قام اصحابه كذلك یصلون و یدعون و یستغفرون؛ [2] امام حسین به جایگاه خود برگشت و تمام شب را نماز می خواند و استغفار می كرد و دعا و تضرع و زاری می نمود، اصحاب
و یاران او نیز بپاخاسته، نماز می خواندند، دعا می كردند و استغفار می نمودند.
اكنون كسانی كه می خواهند امام حسین را خوب بشناسند و با صفات عالیه و فضایل كریمه ی او آشنا شوند، بنگرند كه امام حسین خود را انسانی اهل عبادت و شب زنده داری و اهل تلاوت قرآن و دعا و استغفار معرفی می كند.
امام حسین نمی گوید من بازی را دوست دارم، موسیقی را دوست دارم، لهویات را دوست دارم، شب نشینیهای مختلف را دوست دارم و صدها جریانات دیگری كه مع الاسف در جامعه ی ما هست و قابل انكار نیست.
جوانان مسلمان، پسران و دختران،محصلین، دانش آموزان و دانشجویان عزیز اگر می خواهند در مسیر امام حسین، علیه السلام، گام بردارند باید رو به نماز بیاورند، از قرآن كریم، فاصله نگیرند، اهل عبادت و دعا و نیایش باشند و این برنامه ها را دوست بدارند و بدان پای بند باشند.
و این نه بدان معنا است كه بكلی كار و زندگی و تفریح نداشته باشند، كه كار و اشتغالات انسانی رونق بخش زندگی است و تفریحات سالم هم در حد معقول و خرد پسند هیچگونه منعی ندارد، ولی در هر حال رهروان راه امام حسین باید محبت و علاقه به نماز و دعا و تلاوت قرآن و از این دست برنامه ها داشته باشند و تأثیر مثبت معنویات را در
خوشبختی انسان در زندگی، از نظر دور ندارند.
و از آن عزیزان، متواضعانه، می خواهم به این نكته توجه كنند كه فاصله گرفتن از نماز، فاصله گرفتن از امام حسین، علیه السلام، است، و بی علاقگی به تلاوت قرآن، بی علاقه بودن به امام حسین است. ترك دعا و مناجات و استغفار، دورافتادن از ارزشهای الهی و آرمانهای مقدس امام حسین است.
[1] مفيد، محمد؛ ارشاد، ج 2، ص 90.
[2] مفيد محمد؛ ارشاد، ج 2، ص 94.